Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Ο Χρόνος έπεσε


Ο Χρόνος έπεσε
Παντού
Αφήνοντας ένα μαύρο σύννεφο επάνω μας
Και μας έκανε κατάμαυρους 
Και κατάκοπους 
Άπαντες
Ανυποψίαστους κακοποιούς
Στην ουσία εν αγνοία μας
Ενισχύοντας την κρυφή μας επιθυμία για τον θάνατό του
Υποσυνείδητα

Ο Χρόνος σκόνταψε
Και η γη τραντάχτηκε
Μαζί της και το σύννεφο
Που ανακατεύτηκε παντού
Προσβάλλοντας και τις πιο απόμακρες και σκοτεινές γωνιές
Ολόγυρα και βαθειά μέσα
Στους ανθρώπους
Στα ζώα
Ακόμα και στα άψυχα αντικείμενα
Που ξαφνικά απέκτησαν συνείδηση
Και ενώθηκαν με τις σκέψεις των ανθρώπων
Δημιουργώντας μία - κάποιου είδους - συλλογική αντίληψη
Πραγματικότητα
Αλλά κάτω από το νόμο του ανθρώπου και της φύσης
Ακόμη και των αψύχων συνειδήσεως
Και όχι του εχθρού των
Του Χρόνου

Και ο Χρόνος εσταμάτησε
Με τη βοήθεια όλων των παλαβών και λογικών που πίστεψαν στο θαύμα
Που έθρεψαν το θαύμα
Ενέπνευσαν το θαύμα
Και εργάστηκαν σκληρά για το θαύμα
Γιατί θαύμα από μόνο του δεν γίνεται
Και επικράτησε για λίγο η γαλήνη
Αυτή που μοιάζει αιώνια
Η γαλήνη

Μα ο Χρόνος σηκώθηκε και πάλι
Και ετούτη τη φορά θα ήθελε να τρέξει
Σέρνει μαζί του τους δειλούς
Που στο θαύμα δεν είχανε πιστέψει
Και θέλουνε τον κόσμο να τελειώσει
Γιατί χαρά δεν είχανε καμιά
Μόνο ρουτίνα και σκλαβιά
Και στο βάθος σιγουριά
Ασφάλεια και “λεβεντιά”
Κρυφά να ακονίζουν τα μαχαίρια
Να σε χτυπούν πισώπλατα
Όταν θελήσει ο Χρόνος
Μόνος
Ένας τρισάθλιος κλώνος
Κάποιας βλαβερής πραγματικότητας
Φθηνός απατεώνας
Εκτός τόπου και χρόνου
Και πραγμάτων
Και ζώων
Και ανθρώπων
Και ου το καθεξής
Μέχρι για πάντα να τελειώσουμε
Και όχι ο αληθινός
Ο τρυγητής ο Χρόνος

Και αυτός
Παρατηρώντας μας
Να παραμένει όρθιος
Για πάντα μόνος
Αγέραστος
Ο Χρόνος
Ενώ εμείς ελπίσαμε
Σε κάποιαν ανοησία
Σιωπηλός
Να συνεχίζει αδιάκοπα
Και να γυρνά γρανάζια
Απ΄ το λίπος λαδωμένα
Απ΄ τις γδαρμένες σάρκες μας
Τη μαύρη την απελπισία μας
Και το στανιό μας μέσα
Που θα πεθάνουμε άδικα
Πριν να σωθεί ο Χρόνος μας
Που δεν θα δώσει ρέστα
Ως τη σιωπή του σύμπαντος
Κι ακόμα παραπέρα
Μέχρι να σβήσει η μέρα
Ώσπου να σβήσει η νύχτα
Και να γίνουν όλα μια τελεία
Μέσα σε κοιλιά εντόμου
Που έξω από το Χρόνο ταξιδεύει
Για παράλληλα σύμπαντα

Λειψία, 22 Νοέμβρη 2016

Τη φωτογραφία την ψάρεψα από C. Nzingha Smit



Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Αναβολή – μεταβολή


Ζούμε σε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο
Αλλά το ερώτημα είναι:
Ζούμε;
Τι;
Ούτε αυτό είναι το ερώτημα;
Πως ζούμε;
Δεν ζούμε;
Ή μήπως δεν είναι έτσι ο κόσμος μας τελικά;
Πως είναι;
Σκατά;
Οκ... σκατά
Και τι σκατά κάνουμε εδώ πέρα δηλαδή;

Αν κατάλαβα καλά – καλά κατάλαβα
Θα πρέπει να τους πάρουμε με τις πέτρες
Να τα κάνουμε όλα λίμπα
Να κλάψουνε μανούλες
Να μη μείνει ρουθούνι
Να τα καταστρέψουμε όλα
Τα αεροδρόμια
Τις πολυεθνικές
Το επαγγελματικό πρωτάθλημα
Τις τράπεζες
Τον Άριο Πάγο
Τα μπατσάδικα
Το κοινοβούλιο
Τις τηλεοράσεις
Τα φαστφουντάδικα
Τις πολυτελείς νεκροφόρες τους
Τα είδη υγιεινής
Τους μισθωμένους παπάδες
Τα κομματικά τους σούργελα
Τα σκυλάδικα
Τα πλοία του πολεμικού ναυτικού
Και όλες τις καντίνες που έχουν ολόγυρα μαζευτεί και πουλάνε σουβλάκια
Και ακόμα περισσότερα
Να τα κάνουμε όλα σιάδι
Και ένα αποστομωτικό “ΝΙΚΗΣΑΜΕ” να πλανιέται στον πλανήτη
Παντού
ΝΙΚΗΣΑΜΕ!

Αλλά τη στιγμή αυτή διαδέχεται ο κύριος σπαστικός και με μια φράση κλειδί σπάει τη σιωπή, την τσακίζει, την κάνει κομμάτια, μαζί της και τα όμορφα τεντωμένα νεύρα μας:
“Πίτσες μπλε”, αναφωνεί και το κοινό παγώνει.
“Θα ρισκάρεις ακόμα και αυτά τα λίγα που έχεις
Το ένα πιάτο φαγητό
Το σχολείο των παιδιών σου
Τη σειρά σου
Το νοίκι να το πληρώνεις με τα χίλια ζόρια
Με το στανιό τις ρυθμίσεις στην τράπεζα και το δημόσιο
Ασφάλεια, να 'χαν κι άλλοι
Οι ΔΕΚΟ
Τα λεφτά;
Πάρε κι απ' αυτά
Να ΠΕΝΤΕ
Μες τα μούτρα
Ποτέ δεν θα 'ναι αρκετά
Αγκινάρες με κουκιά
Χάνα μουτ με κέπα
Καριέρα να κάνεις”

Ο ένας φώναξε
Και ύστερα όλοι τους
“Άρον – άρον κρεμάστε τον κύριο Σπαστικό”
Κάτι θα είναι κι αυτό
Έστω και μίαν αρχή
Για τα υπόλοιπα επιφυλασσόμαστε
Ας ξεκινήσουμε από δαύτον
Και έχει ο καιρός γυρίσματα
Θα ωριμάσουν οι συνθήκες
Και τότε
Θα προχωρήσουμε και στα επόμενα
Και που θα πάει
Κάποια μέρα θα νικήσουμε...
Φάτε τον κύριο Σπαστικό
Ας ξεκινήσουμε από αυτό
“ΘΑΝΑΤΟ στον Σπαστικό”

Μετά επικράτησε ηρεμία για λίγο καιρό
Μέχρι να χωνέψουμε το αίμα δηλαδή

Καληνύχτα




Δ.Β

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

"Second Youth", ένα όνομα που άλλαξε



Τελικά αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε το όνομα της μπάντας, όταν αντιληφθήκαμε ότι βγήκε και άλλη μπάντα με το ίδιο όνομα, κάτι ποζεράδες από την Ιταλία και ξενερώσαμε τελείως.
Τελικά όμως μας βγήκε σε καλό, προσθέτοντας μια ακόμη λέξη, την λέξη "one", το νόημα του ονόματος απογειώθηκε. Οπότε τώρα έχουμε το "One Second Youth", εν συντομία O.S.Y.

Μετά από μία σχετική παύση κάποιον μηνών, λόγω του απρόσμενου θανάτου του πατέρα μου, ξεκινήσαμε ξανά την εργασία για την δημιουργία του άλμπουμ μας.
Μουσικές κατά κύριο λόγο σκοτεινές, με διάφορες επιρροές και όχι ένα σώνει και καλά συγκεκριμένο ύφος, με πινελιές από rock, post punk, dark wave, post rock και folk.

Παραθέτω τρεις ντέμο ηχογραφήσεις και καλή σας ακρόαση:






Η σελίδα μας στο φατσοβιβλίο:
https://www.facebook.com/onesecondyouth/

Υποχώρηση



Δεν θέλει αυτός ο άνθρωπος ν' ακούσει την αλήθεια
Κι ας σήκωσε το κεφάλι
Να κοιτάξει τον ουρανό
Σαν οι τρελοί το σήκωσαν
Οι άλλοι οι υπόλοιποι
Απλά κοιτούσαν το δάχτυλο
Κι ακόμα δάχτυλα κοιτούν
Και παίρνουν κατευθύνσεις
Γιατί για να σκεφτείς χρειάζεσαι κόπο
Και οι σκέψεις φέρνουν τρόμο
Σ' αφήνουνε μετέωρο
Σε κάποια αβεβαιότητα
Και νιώθεις την ανάγκη
Στη σπηλιά να μπεις
Να χωθείς
Στην κοιλιά της μάνας σου
Για να σωθείς












artwork by Gabriela Gasparini (Brasil)


...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Επιστράτευση



Όλα αυτά φαίνονταν δύσκολα εν προκειμένω
Και ας ήταν μόνο χάδι στο νερό 
Κοιτούσαν το βάθος 
Και όλοι μαζί αναστενάζαμε 
Ενώ το υποκείμενο δεν αντελήφθη σχεδόν τίποτα
...
Στην πραγματικότητα είχαμε κάνει όλοι λάθος
Αλλά το αεράκι δροσερό
Μας κρατούσε στις θέσεις μας
Ενώ αποχαιρετούσαμε τους φαντάρους στα τρένα
Ακούγαμε κρυφά
Κουρτ Βάιλ στα ραδιόφωνα
...
Δεν θα τους βλέπαμε ποτέ ξανά
Και γύρισα πάλι πίσω
Εκεί
...
Η Θάλασσα της Αττικής
Άναψε την μελωδία της λύρας
Τα πάντα κάηκαν στο φως
Και μετά αυτοκτόνησα
...
Έπρεπε να γυρίσω πάλι πίσω στα σκατά





...

Γιατί έτσι



Γιατί έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι
Τους βλέπεις
Έχουν ανάγκη 
Τους βοηθάς
Έστω και χωρίς να στο ζητήσουν 
Μόνο και μόνο επειδή βλέπεις
Στην αρχή χαίρονται και σου χαμογελούν
Αλλά μετά σε προδίδουν
Τον εαυτό τους κοιτάνε
Αλλά δεν βλέπουν
Κι εσύ
Μετά πρέπει να συνεχίσεις να είσαι άνθρωπος
Δεν πρέπει να κάνεις πίσω
Άστους να πάνε
Συνέχισε να υπάρχεις