Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Κατεβάστε δωρεάν την πρώτη κασέτα - πάρε κόσμε!

Λίγα - πολλά λόγια σχετικά με την κυκλοφορία της κασέτας νο.1


Έχω μια μποέμ διάθεση σήμερα, καθόλου σοβαροφανή ή κουλτουριάρικη όπως θα την έλεγε κάποιος αιθεροβάμων προφανώς, ονειροπαρμένος φιλομαθής αναγνώστης, ο οποίος θα προσδοκούσε κάποια ποιότητα στα γραφόμενα μου ως δημιουργού - καλλιτέχνη και κάπως έτσι θα παρουσιάσω την πρώτη μου κασέτα - σιντί, με κόνξα και με τσαχπινιά.

Θα θέσω λοιπόν τα θέματα που θα απασχολήσουν το άρθρο - παρουσίαση, κάπως χύμα και χαοτικά:
Γιατί "κασέτα" αφού κυκλοφορεί διαδικτυακά και σε σιντί; Να, εγώ όταν ξεκίνησα έτσι ξεκίνησα, με κασέτα. Το σιντί το βγάλανε, το ανακάλυψαν αργότερα και οι δάσκαλοί μου με είχαν μάθει με κασέτα. Και πρώτος από αυτούς ο Άσιμος, ένας από τους κυριότερους πνευματικούς μου καθοδηγητές, που ήταν και φίλος της μάνας μου και του πατέρα μου και μπαινοβγαίναμε στα σπίτια και από αυτόν είχα δει πως γίνεται η "δουλειά", πως λειτουργεί που ήθελε να είναι από τότε και πάντα ανεξάρτητος και ελεύθερος και έβγαζε μόνος του τις κασέτες του και τις πουλούσε και με αυτόν έπαιξα και πρώτη φορά μουσική στο δρόμο, παιδάκι μαζί και με άλλα παιδάκια φίλων της παρέας και την κόρη του την Κυριακούλα τη Λίλιαν που είχαμε και την ίδια ηλικία και παίξαμε τα κάλαντα σε μια δική του εκδοχή την οποία μπορείτε να ακούσετε πατώντας κατευθείαν ΕΔΩ ΑΚΟΥΣΕΤΗΝΑ. Και δεύτερος δάσκαλος μα περισσότερο ιστορικός της ροκ μουσικής και πρακτικός, ο καλύτερος ροκ κιθαρίστας της Ελλάδας για μένα, παρά πνευματικός, αφού μου έμαθε τότε όλη την μορφολογία, τη γεωγραφία, την αισθητική και τα χαρακτηριστικά - διαφορές των ήχων, να ηχογραφώ στο τετρακάναλο το κασετόφωνο και πως να προγραμματίζω τα ντραμς και επίσης το κυριότερο ήταν δάσκαλός μου στην κιθάρα, σύντροφος της μητέρας μου και ζούσαμε και για πολλά χρόνια στο ίδιο σπίτι, οπότε ήταν φυσικό ακόλουθο να διδαχτώ σε διαφορετικούς τομείς από αυτόν τον υπέροχα παράξενο άνθρωπο και ευαίσθητο καλλιτέχνη. Αναφέρομαι στον Θεολόγο το Στρατηγό εδώ. Γι αυτό λοιπόν κι εγώ επιμένω να βγάλω κι άλλες κασέτες. Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Θα κυκλοφορήσει όντος και σε κασέτες και όποιοι είναι τυχεροί και χρησιμοποιούν ακόμα το μέσο, είμαι σίγουρος ότι θα ανταμειφθούν με το παραπάνω. Γι αυτούς το κάνω άλλωστε, για μένα και γι αυτούς και για τους άλλους τους καινούριους που δεν ξέρουν, μήπως και τους βάλω στο τριπάκι και μάθουν, γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν και είναι κρίμα, αδικία, θηλιά στο λαιμό της αντεργκράουντ μουσικής σκηνής.

Ένας ακόμα λόγος που θέλω κασέτα, είναι ότι αυτή είναι η πρώτη προσωπική μου δουλειά με ελληνικό στίχο που κυκλοφορεί και φέρει το δικό μου όνομα και όχι το όνομα κάποιας μπάντας για την οποία έγραψα τη μουσική και τους στίχους ή απλά συμμετείχα. Πρόκειται λοιπόν για την πρώτη μου προσωπική εργασία, εγκαινιάζοντας λίγο - πολύ το δικό μου στιλ μουσικής που θα ακολουθήσω για την επόμενη προσεχή δημιουργική μου περίοδο και πολύ σύντομα θα είμαι σε θέση να σας ανακοινώσω την έκδοση του πρώτου μου δίσκου σε βινύλιο.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να περάσουμε στο περιεχόμενο της κασέτας:
Με μεγάλη τιμή χαρά, ψυχική γαλήνη κι ευχαρίστηση, βρίσκομαι επί τέλους στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρω κάποια από τα ελληνόφωνα τραγούδια μου, έχοντας γνώση ότι η παραγωγή είναι πολύ χαμηλή και η ποιότητα όχι δα και αυτή που θα ήθελα, αλλά καμιά φορά δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο ο ήχος, αλλά αυτό που έχεις να πεις, το πως το λες και πάνω απ όλα η ψυχή!
Η μουσική είναι ψυχή και πρέπει πάνω απ όλα να είναι αυθεντική. Η ποιότητα της παραγωγής εξαρτάται πάντα από χρήματα.
Ε λοιπόν εμείς χρήματα δεν έχουμε αλλά έχουμε ψυχή και τρέλα και έμπνευση και πάρα πολλά πράγματα να επικοινωνήσουμε, και να πούμε, να μάθουμε στον κόσμο.
Ας δώσουμε το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, να πολεμήσουμε, να πολεμάμε καθημερινά και ασταμάτητα γι αυτόν και πάνω απ όλα να πολεμάμε καθημερινά και ασταμάτητα να γινόμαστε καλύτεροι, γιατί ένα μικρό κομματάκι του κόσμου ήμαστε κι εμείς κι από εμάς θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αλλάξουμε, να προχωρήσουμε μπροστά και να συμπαρασύρομαι κι άλλους, ώσπου να γίνουμε εκατομμύρια σε όλο αυτό τον άδικο κόσμο και να τον αλλάξουμε μια για πάντα, να παραδώσουμε στα παιδιά μας ότι μπορέσαμε να περισώσουμε απ αυτή τη γη.



Τα εξώφυλλα αυτά τα έφτιαξα μόνο για την ηλεκτρονική - ψηφιακή κυκλοφορία και είναι κατά τα κριτήρια μου αρκετά χαμηλού αισθητικού επιπέδου, αλλά για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει, βιαζόμουν και την έκανα την τσαπατσουλιά - χρεώστε με κύριε δικαστά, οπότε τα κρατάω κι ας είναι ψιλομάπα.
Θα ανταμειφθείτε όμως και με το παραπάνω, όσες και όσοι προμυθευτείτε την κασέτα ή το σιντί, γιατί σε κάθε δέκα κομμάτια τα εξώφυλλα θα είναι μοναδικά και φτιαγμένα στο χέρι και δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ παραπάνω από δέκα κομμάτια με το ίδιο εξώφυλλο.

Αυτό, για παράδειγμα, είναι το εξώφυλλο από τις πρώτες δέκα κασέτες οι οποίες ήδη κυκλοφορούν:


Τα κομμάτια της κασέτας είναι τα περισσότερα καινούρια και κάποια, παλαιότερα και αποφάσισα να τα κυκλοφορήσω με το περίπου εξής σκεπτικό, σε μια στιγμή πνευματικής κατάνυξης, ύστερα από παγανιστικού τύπου προτροπή - εισαγωγικό τελετουργικό στη σκέψη:
Με ένα τσιγάρο στο χέρι, στο καταπράσινο πάρκο στο Λουτράκι, μια μπύρα και μια κλασσική κιθάρα παρά πόδας, σκεφτόμουν τα σιντί και παλαιότερα τις κασέτες που έχω κυκλοφορήσει με διάφορες μπάντες μου, από Dellirium Fuzz, Varate Violintzides μέχρι Romeo was a Jerk, το σιντί με τους Dark Vein και πολλές και διάφορες άλλες κασέτες στο παρελθόν, αλλά ποτέ, καμία, ούτε μία κασέτα ή σιντί ή οτιδήποτε με τα ελληνόφωνα ροκ, γκάραζ πανκ, "έντεχνα" (ο όρος "έντεχνα" με κάνει και ξερνάω) φολκ, πειραματικά και νταρκ τραγούδια μου.
Τα έβαλα κάτω λοιπόν σιγά - σιγά και ανακάλυψα ότι έχω πάρα πολλά ελληνόφωνα τραγούδια μου ακυκλοφόρητα, χώρια τα καινούρια ελληνόφωνα που έχω γράψει τα τελευταία τέσσερα χρόνια που ζω στη Λειψία, που κάποια από αυτά βέβαια έχω δημοσιεύσει στο ίντερνετ σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα, αλλά όχι συγκεντρωμένα και σε μορφή άλμπουμ, για να μπορεί να τα αποκτήσει ο ακροατής και να τα ακούσει σε διαφορετικά μέσα, από αυτοκίνητα μέχρι μπαρ και συγκεντρώσεις σε σπίτια, βουνά, λαγκάδια και κάτω από το βυθό της θάλασσας που η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται.

Το υλικό που συγκέντρωσα από ελληνόφωνα τραγούδια μου είναι πάνω από 50 άρτια, ολοκληρωμένα μουσικά και στιχουργικά και φυσικά δε σταματάω να δημιουργώ προς αυτή την κατεύθυνση.
Επέλεξα λοιπόν ενδεικτικά 17 από αυτά, σαν μια πρώτη έκδοση αυτού του συγκεκριμένου μουσικού στιλ που αντιπροσωπεύουν.
Η παραγωγή είναι μηδενική, με ότι μέσα διαθέτω και τα έφτιαξα όλα μόνος μου, έπαιξα όλα τα όργανα, προγραμμάτισα τα ντραμς, έκανα και την ηχογράφηση και την μίξη, σε λίνουξ στο σπίτι. Συνεργάτες έχω πολύ λίγους, όσον αφορά τα ελληνόφωνα τραγούδια στη Γερμανία (λογικό), γιατί δεν έχω λεφτά να τους πληρώσω για να τους "κλείσω", εφόσον αυτή η μουσική είναι αδύνατον να πουλήσει στη Γερμανία. Μόνο από τα λάιβ μπορώ να τους πληρώνω και αυτό το κάνω σπαθί μερτικό. Όσα βγάζουμε με τους μουσικούς μου, στη μέση, αλλά αυτά γίνονται με τις αγγλόφωνες μπάντες που έχουμε.

Αφίξεις!


Επίσης σε αυτή την κασέτα, σε ορισμένα κομμάτια μπάσο παίζει ο παλιός φίλος μου και συνεργάτης, Γιώργος Ταμπούκος, ο οποίος ήρθε στην Λειψία αποκλειστικά για να δημιουργήσουμε και να δουλέψουμε μαζί, αφού παίζαμε μαζί και στο παρελθόν και είχαμε βγάλει και ένα CD με τους Dark Vein και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μουσικά άψογα και ως φυσικό και λογικό επόμενο, είχε ξεμείνει στην Ελλάδα από δουλειά και οι μόνες επιλογές που του είχαν μείνει ήτανε η αυτοκτονία ή το σκυλάδικο (επίσης αυτοκτονία).

Και έτσι λοιπόν βρεθήκαμε κάπου εδώ:
"Δουλεύουμε" την πρώτη μπάντα που δημιούργησα όταν πήγα στη Γερμανία και βγάλαμε και το CD, τους "Romeo was a Jerk", για τους οποίους είχα γράψει τη μουσική και τους στίχους, μα μόλις βγάλαμε το CD, ο μπασίστας αποδείχθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει επαγγελματικούς ρυθμούς περιοδείας και διάδωσης του δίσκου, λόγο ψυχολογικών προβλημάτων και του αλκοόλ, οπότε και τον σχολάσαμε και αποφασίσαμε να φέρουμε το Γιώργο ο οποίος ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να μάθει τα κομμάτια τσακ - μπαμ, όπως και έγινε, αλλά όταν ήρθε ο Γιώργος, μετά από λίγο καιρό χτύπησε η πόρτα και ήρθε ο ντράμερ να μας ανακοινώσει ότι φεύγει από τη μπάντα και από όλες τις μπάντες και ότι αλλάζει ζωή, γιατί τον χώρισε η πιτσιρίκα του. Ήρθε στο σπίτι μου με κομμένα μαλλιά και έκλεγε σαν παιδάκι 43 χρονών άνθρωπος για την 20χρονη, που νόμιζε ότι τον είχε αγαπήσει και ότι είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του. Και δεν πίστευα στα μάτια μου ότι υπάρχουν στον κόσμο τέτοια κορόιδα... Και όμως, ακόμα από τη Λειψία δεν έφυγε, ούτε ζωή άλλαξε, απλά έκανε ξεκαθάρισμα και απ ότι φάνηκε το ξεκαθάρισμα είχε μέσα και υπολογισμούς με φράγκα και η δική μου μπάντα δεν πλήρωνε καλά απ ότι φαίνεται... και επίσης η πιτσιρίκα τον άφησε όταν κατάλαβε ότι ο "ροκ σταρ" δεν είχε φράγκα, απ ότι φαίνεται...
Κάτι συμπτώσεις αυτή η ζωή!
Και αυτοί οι δύο τύποι μου κατέστρεψαν τη μπάντα και δύο ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς και αφραγκίας στα κρύα της Γερμανίας. Και όλα αυτά και άλλα πολλά για να ζω στην ίδια γειτονιά με τις κόρες μου (θα έσκαγα αν δεν το λεγα).
Αλλά εμείς δεν το βάλαμε κάτω, γιατί έτσι και αλλιώς εξακολουθούσαμε να ζούμε τη φυσική μας κατάσταση, τη μουσική δηλαδή, να φτιάχνουμε κομμάτια και να ψαχνόμαστε προς όλες τις μουσικές κατευθύνσεις, με σκοπό να βρούμε τη φάση μας και έτσι γεννήθηκαν οι "Second Youth" , με τη συμβολή της Ντάνι στην ηλεκτροκλασσική κιθάρα, τα φωνητικά, τους στίχους και τις μελωδικές της ιδέες, αφού καταλάβαμε ότι έχουμε πολλά κοινά ακούσματα τελικά και ότι επίσης δένουμε δυναμικά μουσικά, με μια κατά κάποιον τρόπο ιδιαίτερα ελκυστική διαφορετικότητα.
Παράλληλα κάνουμε και εμφανίσεις ως δύο ή τρίο, σε μικρά μπαράκια και άλλα μέρη, παίζοντας διασκευές από alternative rock, post punk, dark wave, indie, garage, αλλά και πιο ελαφρά σετ με classic rock πάρα πολύ blues που εδώ στη Γερμανία το λατρεύουν, για να κάνουμε και κάποια μεροκάματα που πιστέψτε με, τα έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Επίσης σχηματίσαμε και μια world multicultural μπάντα τους "MediterranEast" αλλά περισσότερο για εμπορικούς λόγους, να βγάλουμε κανένα μεγάλο φεστιβάλ που πληρώνουν καλά, αφού έτσι και αλλιώς ήμαστε εντελώς αντίθετοι στο New Age χιπισμό, τον εσωτερικισμό και όλη την δήθεν και χίπστερ εναλλακτικούρα, αιρέσεις, παραθρησκευτικές ομάδες που και καλά μας "ψήνουν" και μας τα κάνουν "να" περί ελευθερίας και ειρήνης και καμία σχέση με ελευθερία ειρήνη δεν έχουν όλες αυτές οι επικίνδυνες μεταμφιεσμένες σε "ειρηνικές θετικής ενέργειας αχτίδες" που πασάρουν οι ανά τον κόσμο γιάπηδες, τραπεζίτες, Σαουδάραβες πρίγκιπες, Αμερικάνοι νεοφιλελεύθεροι, σιωνιστές Εβραίοι, στη νεολαία μας κάνοντας το μυαλό της πουρέ μέσα από όλο αυτό το μεταμοντέρνο νεοταξικό πανηγύρι που οδηγεί στον πλήρη αποπροσανατολισμό, την αποχαύνωση και την απάθεια, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς και τον κόσμο. Έτσι δημιουργούνται πειθήνιοι πολίτες σκλάβοι, που έχουν την ψευδαίσθηση ότι ζουν ελεύθεροι, κλείνοντας τα μάτια τους σε όλα αυτά τα κακά, τα "αναπόφευκτα" δεινά που συμβαίνουν γύρο τους και για τα οποία δε μπορούνε να κάνουν τίποτα και ας είναι και αυτοί συνένοχοι διά της απάθειας και της αποστροφής τους. Οπότε για ένα - δυο το πολύ φεστιβάλ μας βλέπω να παίζουμε σε τέτοια φάση, να μπαλώσουμε τίποτα λογαριασμούς και χρωστούμενα και άσε τους χίπηδες να χαίρονται ότι θα αλλάξουνε τον κόσμο με αγκαλιές και λουλούδια, ενώ τα λουλούδια τους τα πουλάνε νεκροθάφτες.

'Ετσι λοιπόν κάπου εδώ ανοίγει ένα νέο μουσικό κεφάλαιο, επικεντρώνοντας σε δικά μου κομμάτια ελληνόφωνα, με κεντρικό άξονα το ελληνικό ροκ, περιτριγυρισμένο από όλα τα ακούσματα και τις εμπειρίες, μουσικές και όχι, που κουβαλάω στην πλάτη μου σε αυτή την αλλοπρόσαλλη και επεισοδιακή διαδρομή της ζωής μου.
Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας και από εδώ και πέρα σε βινύλιο, αφού το σιντί ποτέ δεν το γούσταρα αλλά δεν έχει και καμία αξία. Τα πικάπ επιστρέφουν σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη και ο κόσμος επέστρεψε ξανά στη μαγεία του αναλογικού!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Κατερίνα Δήμα, που μου παραχώρησε τους στίχους "ζωή στα κάτεργα της μέρας" και την Μαρία Κατσοπούλου για το "Λίβελλος κατά της ανθρωπότητας". Και επίσης το Γιώργο Ταμπούκο που παίζει μπάσο στα κομμάτια 03, 05, 12

Αφιερώνω αυτό το άλμπουμ στις κόρες μου Γαία και Μαρία, στον πατέρα μου που έχασα πολύ πρόσφατα, στην σύντροφο και αγαπημένη μου Ντάνι και σε όλες τις φίλες, φίλους, συντρόφισσες, συντρόφους, συγγενείς και "συγγενείς", αδέρφια και ξαδέρφια, όσους με στήριξαν και με στηρίζουν όλο αυτό τον καιρό και θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα στο κομμάτι της μουσικής και να ευχαριστήσω όλες και όλους τους διαδικτυακούς φίλους και φίλες, για την υποστήριξη ηθική κυρίως και μάλιστα κάποιες - κάποιους που παρήγγειλαν και αγόρασαν κάποια από τα σιντί μου. Ξέρετε, για εμάς τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες ήσαστε πολύ πολύτιμοι οι ακροατές μας. Γιατί εμείς δεν έχουμε σπόνσορες και δεν συνεργαζόμαστε με εταιρίες, γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι να δημιουργούμε και να παρουσιάζουμε το έργο μας ατόφιο, αληθινό, χωρίς λογοκρισία, γιατί αυτός είναι ο στόχος της τέχνης, να μαθαίνει στον κόσμο την αλήθεια, να τον ψυχαγωγεί, να τον κάνει καλύτερο. Και αυτό για να το πετύχουμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι και όχι να εκτελούμε διαταγές και να πραγματώνουμε γραμμές και κατευθύνσεις.

Κατεβάστε λοιπόν την κασέτα δωρεάν από ΕΔΩ!

Μόνο μέσο προώθησής μας λοιπόν είναι τα κοινωνικά δίκτυα και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα, γι αυτό είσαστε κι εσείς τόσο σημαντικοί για μας, όσο δε φαντάζεστε. Είναι πολύ σημαντική η αναδημοσίευση ενός τραγουδιού μας ή μιας εκδήλωσης, είναι ο τρόπος προώθησής μας και για αυτό σας ευχαριστούμε όσο δεν παίρνει, γιατί αν μη τι άλλο, μας βοηθάτε να βγάλουμε τίμια το ψωμί μας!



Αφιερωμένο στους δασκάλους μου, Θεολόγο Στρατηγό, Βασίλη Πιερακέα, Τόλη Μπακόπουλο και τη δασκάλα μου στο πιάνο στο ωδείο Σκαλκώτα, την κυρία Σφυκοπούλου.
Καλή σας ακρόαση και ραντεβού ζωντανά!








Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Ξανά και ξανά...



Να γεννηθώ ξανά
Να γεννηθείς ξανά
Να βρεθούμε ξανά
Το πρώτο βήμα έγινε
Ο θάνατος
Επιστροφή εκεί απ όπου όλα ξεκίνησαν
Πριν από τη ζωή και μετά
Ο θάνατος
Αυτό το απέραντο Χάος
Που από μέσα του ξεπετιούνται ασήμαντες ζωές
Σαν και τις δικές μας
Κάθε τόσο να λάμπουν
Και κάθε τόσο θαμπές
Στο σκοτάδι βυθισμένες, τον περισσότερο καιρό
Κάνουν τον κύκλο τους και επιστρέφουν πάντα εκεί
Εκεί που δεν έχουν τίποτα
Με τις τσέπες αδειανές
Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα
Αλλά μπορείς να βρεις τα πάντα
Γιατί εκεί τα πάντα ανήκουν
Τα πάντα
Σε έναν αιώνιο τοκετό
Σε αυτόν που η γέννα δεν είναι μονόδρομος
Και πάντα θέλουμε να επιστρέφουμε
Στην κοιλιά της μάνας μας
Και κύκλους κάνουμε
Στο απέραντο Χάος
Που από το χέρι μας κρατάει στοργικά
Μάνα και πατέρας μαζί
Από τα πρώτα βήματα
Ως τα στερνά τρικλίσματα
Και είναι πάντα εκεί
Και είμαστε κομμάτι του
Αιώνια αναπόσπαστο
Οι κόρες και οι γιοί του
Πατέρας, μάνα κι αδερφός
Αυτό, αυτή, αυτός
Κι εμείς
Τα πιο λαμπρά αστέρια του
Αυτές τις λίγες στιγμές τις ζωής μας
Που θυμίζουν έκρηξη

..





Το artwork είναι του Αλέξη Βασιλικού


...

Άστο...








Και είναι στιγμές που νομίζεις ότι μπορείς να σηκωθείς και δε μπορείς
Όχι ποιητικά - μεταφορικά
Εντελώς πρακτικά
Να σηκωθείς από την καρέκλα για παράδειγμα
Μα δε μπορείς
Ρε δε μπορείς λέμε, που δε μπορείς
Με τίποτα
Που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω
Μα πιο κάτω να μην γίνεται
Με την καμία
Και δεν έχεις πιει
Και άρρωστος δεν είσαι
Ούτε και κουρασμένος
Ούτε κοψομεσιασμένος
Ούτε κομμένος και ραμμένος
Ούτε ψυχικά καταρρακωμένος
Ούτε καν βλαμμένος
Απλά είσαι Εσύ
Όχι αυτό που νομίζεις ότι είσαι
Το πραγματικό Εσύ
Το αληθινό
Αυτό το Εσύ που ακόμα κι Εσύ το έχεις ξεχάσει
Το έχεις μπερδέψει μέσα σου, στο κεφάλι σου
Το έχεις παρανοήσει κατά την διαδικασία με την οποία προσπαθείς να το ανακατασκευάσεις
Να το παραποιήσεις
Να το μεταποιήσεις
Και να το παρουσιάσεις ως κάτι άλλο
Ως κάτι που δεν είναι
Γιατί δεν σου αρέσει όπως είναι
Σε χαλάει καθώς έχει
Και εκεί ενδιάμεσα κάπου χάνεσαι
Ανάμεσα στο πραγματικό Εσύ και στο άλλο που θα ήθελες να ήτανε Εσύ
Αλλά δεν είναι
Και προσπαθείς να το σουλουπώσεις κάπως
Επισκευές
Μερεμέτια
Πασαλείμματα
Μεταμφιέσεις
Και κάπου εκεί στην πορεία του τούτου για να γίνει άλλου
Έχεις ξεχάσει πως ήτανε το αρχικό
Το πραγματικό Εσύ
Αλλά το πιο θλιβερό είναι
Ότι έχεις ξεχάσει και κατά που θα ήθελες να το παρκάρεις ως άλλο
Και πως θα ήθελες να είναι
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δε μπορείς να σηκωθείς
Ότι ούτε καν μπορείς να κουνηθείς
Μα ούτε και θυμάσαι ποιος πραγματικά είσαι
Τι πραγματικά είσαι
Είσαι;
Είσαι άραγε μια καρέκλα που προσπαθεί να σηκωθεί από την καρέκλα;
Ή μήπως ποτέ στην πραγματικότητα δεν θα επιθυμούσες κάτι τέτοιο;
Και που να βρίσκεσαι άραγε;
Στην αρχή ή στο τέρμα;
Από εκεί που ξεκίνησες ή εκεί που ήθελες να καταλήξεις;
Και τόσα αδιέξοδα
Και τόσα σταυροδρόμια
Και σε τόσες στροφές χάθηκες, λάθος έστριψες
Και άλλαξες πορεία
Και φασόλια να πετάξεις πίσω σου δεν είχες
Και χάθηκες
Και έμεινες κόκκαλο
Εκεί
Ανάμεσα σε μερεμέτια, επισκευές, σταυροδρόμια, πασαλείμματα, μεταμφιέσεις,
Και αυτή τη φορά είσαι
Και κουρασμένος
Και κοψομεσιασμένος
Και κομμένος και ραμμένος
Και ψυχικά καταρρακωμένος
Και απύθμενα βλαμμένος
Και ούτε καν Εσύ
Ούτε κατά προσέγκυση
Ούτε εξ αποστάσεως
Ούτε εξ επαφής
Αφού τώρα πια δεν ξέρεις
Δεν γνωρίζεις
Ιδέα δεν έχεις
Πως ήσουν Εσύ
Αν ήσουν Εσύ
Και πως θα ήθελες να είσαι Εσύ
Ο πως τον είπαμε
Αυτός που τόσην ώρα λέμε
Αλλά πραγματικά δεν τον γνωρίσαμε
Ούτε αυτόν, ούτε τον άλλον
Και αφού Εσύ δεν είσαι ο άλλος
Εσύ δεν είσαι καν Εσύ
Καλά λοιπόν καθόσουνα και να μην το κουνήσεις ρούπι.

.........
(στη φωτογραφία αποθανατίζεται μια παρέα από τέτοιους)




.......................

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Εχθές ήταν σκόνη, η ιστορία ενώς τραγουδιού για δωρεάν κατέβασμα




Ένα παλιό κομμάτι που έγραψα το 1992 σε ηλικία 18 χρονών, όταν ήδη από τότε είχα μια όχι και τόσο θετική αντίληψη για τον κόσμο, την ανθρωπότητα. Ένιωθα ότι υπερτερεί στην κοινωνία άδικο, ο φθόνος και άλλα άσχημα και αναρωτιόμουν γιατί να είμαι υποχρεωμένος να συμμετέχω σε αυτό το χάλι.
Είχε πέσει τότε στα χέρια μου ένα τετρακάναλο για ηχογράφηση, με κασέτα και πειραματιζόμουν ως άσχετος για να μάθω να ηχογραφώ ιδέες μόνος μου στο σπίτι.
Ήταν τα τρία πρώτα χρόνια που έπαιζα κιθάρα, αυτοδίδακτος, αφού στη μουσική είχα σπουδάσει πιάνο και θεωρία της μουσικής. Πήγαινα τότε λοιπόν σε φίλους που ήταν κιθαρίστες πιο προχωρημένοι και μου έδειχναν και φυσικά στον δεύτερο πατέρα μου, το Θεολόγο το Στρατηγό που του χρωστάω πολλά όσον αφορά τη ροκ μουσική. Άκουγα για παράδειγμα ένα δίσκο Pink Floyd και προσπαθούσα να παίξω ένα θέμα και όταν δεν καταλάβαινα πως παίζεται, πήγαινα και ρώταγα τους άλλους που ήξεραν καλύτερα. Επίσης με βοήθησαν πολύ τότε στη μάθηση στα πρώτα μου βήματα στην κιθάρα, ο Τόλης Μπακόπουλος και ο Βασίλης ο Πιερρακέας.
Που είχαμε μείνει λοιπόν;
Ά... στην κασέτα!
Η κασέτα αυτή λοιπόν ήταν πολύ "χύμα" και περιείχε ιδέες από τραγούδια, όχι τελειοποιημένες.
Ξαφνικά μια μέρα, πριν από ένα χρόνο, που έκανα τη βόλτα μου στο ίντερνετ και συγκεκριμένα στο youtube, έπεσα πάνω στα τραγούδια μου και έπαθα πλάκα!
Είχε πέσει η κασέτα στα χέρια κάποιου, ο οποίος φυσικά δεν ήξερε ότι παίζει σε τετρακάναλο κασετόφωνο και όχι σε απλό δικάναλο. Ποια είναι η διαφορά: Το τετρακάναλο χωρίζει την κασέτα σε τέσσερα κανάλια και άμα την βάλεις να παίξει σε ένα κανονικό κασετόφωνο, διαβάζει μόνο τα δύο οπότε μπορείς να ακούσεις μόνο τα μισά όργανα.
Αυτός λοιπόν που είχε την κασέτα, την αντέγραψε μισή και την έδωσε σε άλλους. Το αποτέλεσμα της κασέτας δε, ήταν πολύ πρωτόγονο, γεμάτο λάθη και σουρεαλισμούς, βασικά κάτι σαν εφηβικό παιχνίδι. Αν αυτό συνέβαινε σε άλλον μουσικό, πιστεύω ότι θα ήθελε να κρυφτεί στα έγκατα τις γης.
Το γεγονός αυτό όμως είχε και τα θετικά του:
Με πήγε 22 χρόνια πίσω, εκεί που πολλά πράγματα είχαν παραμείνει θολά στη μνήμη μου και μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε. Εκτός του ότι θυμήθηκα τραγούδια μου που τα είχα ξεχάσει, επίσης συνειδητοποίησα ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ ο τρόπος σκέψης μου και το πως αισθάνομαι γενικότερα, το πως βλέπω τα πράγματα.
Πριν από μερικές μέρες λοιπόν, βρήκα ξανά έναν φίλο στα κοινωνικά δίκτυα, τον Αντρέα το Πρόβατο που είχαμε χαθεί μερικά χρόνια και που κάναμε πολύ παρέα τότε και παίζαμε και πανκ μουσική και μου είπε για την κασέτα και την θυμήθηκα ξανά και επίσης μου είπε ότι κάποιοι την έχουν βάλει σε ένα μπλογκ για δωρεάν κατέβασμα.
Έτσι λοιπόν την κατέβασα αποφάσισα να σουλουπώσω και να ηχογραφήσω ξανά κάποια από τα κομμάτια που μου αρέσουν πολύ και ένα από αυτά είναι το "εχθές ήταν σκόνη".
Φορτωμένος νοσταλγία και διάφορα άλλα συναισθήματα που με φέρνουν πίσω στην πατρίδα μου, την μοναδική μου πατρίδα, τα παιδικά μου όνειρα.

Η φωτογραφίες που επέλεξα για το βίντεο είναι του Josef Koudelka:


Μουσική, στίχοι, φωνή, κιθάρες, προγραμματισμός τυμπάνων και μίξη: Δρ Βλαδίμηρος
Μπάσο: Γιώργος Ταμπούκος

Σπιτική ηχογράφηση - D.I.Y

 Στίχοι:

Θέλω να νιώσω την κάθε ελπίδα που χάθηκε
Τις προσδοκίες του χθες για ένα μέλλον χλωμό περιμένω
Τα κάστρα βουλιάξαν στο βούρκο της απελπισίας
Στο στόμα η πίκρα, στο βλέμμα σκοτάδι, δεν ξέρω

Που πήγαν, πως φύγαν αυτές οι φωνές που μου λέγαν
Για κήπους, ποτάμια, ελεύθερη φύση κι αγάπη
Που είναι οι ψυχές που τραγουδούσαν μεσ' το μυαλό μου
Κι εγώ να πιστεύω πως γύρο μου, όλα είν εντάξει

Εχθές ήταν σκόνη, απόψε ο αέρας την πήρε μακρυά
Φοβάμαι το σήμερα, ουρλιάζω για τ αύριο, κανείς πουθενά
Υγρό το μυαλό μου, στεγνή η φωνή μου, ίσως σβήσει η φωτιά
Και άμα φωνάξω κανείς δεν θ ακούσει, ίσως πιο δυνατά

Μες το μυαλό μου σκόρπιες, σκέψεις χαμένες
Και προσπαθώ να ορίσω, σημάδια εικόνες που φεύγουν
Σταγόνες βροχής κυλάν αργά μες το κορμί μου
Με πνίγει ο καπνός απ τα λόγια των άλλων που ξέρουν.....

Δεν ξέρω τι θέλω, σε ποιον θεό να πιστέψω
Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να πετάξω μακρυά
Τα φτερά μου δεμένα με χοντρές και βαριές αλυσίδες
Τη δύναμη ψάχνω μα τώρα ίσως να ν αργά

Μοιραία η έλξη μας στέλνει πίσω ξανά
Οι ιδέες χαθήκαν, τα είδωλα είναι νεκρά
Τα μάτια μας κλείνουν, όλα είναι σκοτεινά
Η σκέψη ησυχάζει, η ανάσα ηχεί πιο σιγά

Εχθές ήταν σκόνη, απόψε ο αέρας την πήρε μακρυά
Φοβάμαι το σήμερα, ουρλιάζω για τ αύριο, κανείς πουθενά
Υγρό το μυαλό μου, στεγνή η φωνή μου, ίσως σβήσει η φωτιά
Και άμα φωνάξω κανείς δεν θ ακούσει, ίσως πιο δυνατά
Πιο δυνατά


Αν θέλετε επισκεφθείτε την σελίδα μου στο φατσοβιβλίο: ΕΔΩ
Δωρεάν κατέβασμα - Free download: ΕΔΩ







Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

MediterranEast - Παρουσίαση



Ήταν μια μέρα στο Βερολίνο, στο σταθμό των λεωφορείων, που συνάντησα τον Άκθαμ. Κρατούσε ένα ούτι και περίμενε στη στάση για Λειψία. Τον πλησίασα και γνωριστήκαμε. Ταξιδέψαμε μαζί και μέσα στα πολλά, μου είπε ότι είναι μουσικός από τη Συρία και ότι ήθελε να ζήσει στη Λειψία και να κάνει μουσική και σπουδές. Τις πρώτες ημέρες τον φιλοξένησα στο σπίτι μας, ώσπου να βρει κάπου να βολευτεί και έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε μουσική μαζί.
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι είχαμε να πούμε πολλά, οπότε και το παλεύουμε.
Μαζί μας είναι και ο Γιώργος με το μπάσο του και αυτός από την Ελλάδα και φίλος - συνεργάτης από τα παλιά, που ήρθε και αυτός στην πόλη για να κάνουμε μουσική και επίσης η Γιούλε, φίλη από τη Γερμανία και μουσικός, παίζει τα κρουστά.

Μας προέκυψε λοιπόν το MediterranEast, για προφανείς μουσικούς και γεωγραφικούς λόγους. Μουσική εμπνευσμένη από τις παραδοσιακές μουσικές της ανατολικής Μεσογείου, της Συρίας, της Ελλάδας, της Αιγύπτου, της Τουρκίας, παιγμένη με τον δικό μας τρόπο.
Γιατί η μουσική δεν έχει σύνορα και η μουσική είναι τέχνη και η τέχνη είναι ζωή, οπότε και η ανθρωπότητα δεν θα έπρεπε να έχει σύνορα, διαμάχες, πολέμους και μισαλλοδοξίες.

Με αυτό τον τρόπο, με τη μουσική μας, γκρεμίζουμε τους τοίχους και κόβουμε τα συρματοπλέγματα, ελπίζοντας σε έναν κόσμο με ειρήνη, δικαιοσύνη και ανθρωπιά.

Abou Aktham Fakher: oud

Dr Vlad: guitar, vocals

George Taby: bass

Jule Strubel: tarabuka

Και αυτή είναι η πρώτη μας demo ηχογράφηση, η οποία έγινε στο δωμάτιό μου.
Είναι το γνωστό κομμάτι Μισιρλού, παιγμένο με τον δικό μας τρόπο.
Καλή σας ακρόαση!



Επισκεφθείτε τη σελίδα μας στο fb, για ενημέρωση, εμφανίσεις και τα λοιπά:

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Ένα κονσέρτο και ένα καινούριο κομμάτι


Και φτάσαμε λοιπόν στην ευχάριστη θέση, να ανακοινώσουμε την επιστροφή στο στίβο, ύστερα από τη μικρή διακοπή ολίγων μηνών, για τεχνικούς λόγους και ανθρώπινου δυναμικού ελλείψεις.
Με το φίλο Γιώργο στο μπάσο, την αγαπημένη συμμετοχή της Dary από τις "Miss Mudlin" στην κλασσική κιθάρα και λίγο αλλαγμένοι, με μερικά μπλιμπλίκια και ένα πλήκτρο παλιό, θα παρουσιάσουμε τα καινούρια μας κομμάτια, παλαιότερα από το πρότζεκτ "Romeo was a Jerk" και διασκευές από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, στους δρόμους της Dark Rock, της Alternative, της Post Punk και φυσικά της αγαπημένης μας Blues μουσικής.

Ακούστε επίσης το νέο μας κομμάτι, για το καινούριο μας μουσικό πρότζεκτ, "Second Youth":


Ελπίζω σύντομα να συναντηθούμε!


Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Surfin Markos - Ένα κομμάτι, δύο εκτελέσεις




Ένα ακόμα κομμάτι και κλείνει ο κύκλος για το Μάρκο.
Η πρώτη εκτέλεση είναι ηλεκτρική, το μπάσο το παίζει ο Γιώργος. Η δεύτερη είναι ακουστική και προσπαθήσαμε να την ηχογραφήσουμε ζωντανά στο δωμάτιο. Την ρυθμική κιθάρα παίζει η Όλγα.

Είναι για το Μάρκο, τον Μάρκο ως ιδέα και όχι ως πρόσωπο. Το Μάρκο που δημιούργησε τόσα πολλά αλλά στο τέλος πέθανε πάμπτωχος μουσικός του δρόμου. Το Μάρκο τον ασυμβίβαστο, τον Μάρκο τον αλάνι.

Μάγκα σ' αγαπάμε!




Εδώ μπορείτε να ακούσετε και την ακουστική εκτέλεση: Surfin Markos acoustic

Second Youth είναι το νέο πειραματικό μας πρότζεκτ, το οποίο βασικά απέχει από είδη. Είμαστε εγώ, ο Γιώργος και η Όλγα, μέχρι στιγμής. Είναι σαν να ψάχνουμε τη μουσική μας ταυτότητα, είναι μία διαδρομή. Έχουμε ένα κοινό πρόβλημα ως μουσικοί, δε μπορούμε να παίξουμε ένα συγκεκριμένο είδος.
Θα μου πεις "και που είναι το πρόβλημα";
Το πρόβλημα είναι κυρίως οικονομικό, γιατί το ευρύ κοινό αρέσκεται σε είδη. "Τι θα πάμε να ακούσουμε σήμερα";
Ομάδες, κατηγορίες και τα λοιπά...
Πάντα είχα πρόβλημα με αυτά.
Παίζουμε απλά μουσική λοιπόν.

Οπότε βλέποντας και κάνοντας.

Καλή ακρόαση και τα λέμε στην πορεία!



...