Εδώ μπορείτε να δείτε συγκεντρωμένα βιντεάκια από παλαιότερα κομμάτια μου, τα οποία έχω φτιάξει και έχω ανεβάσει στο διαδίκτυο.
Τις συνθέσεις τις έχω φτιάξει και ηχογραφήσει μόνος μου, κανάλι - κανάλι στον υπολογιστή. Η ποιότητα είναι demo, καθώς ευελπιστώ να τα συγκεντρώσω μαζί με άλλα και να τα ηχογραφήσω από την αρχή, με την πρώτη ευκαιρία που είναι βασικά οικονομική.
Καλή σας ακρόαση!
Άσμα σατιρικό, απροσάρμοστο και πέρα για πέρα αληθινό. Το έγραψα χθες με αφορμή μία δημοσίευση. Έβαλα στο φατσοβιβλίο ένα ρεφρέν ξέμπαρκο και άρχισαν φίλες και φίλοι να σχολιάζουν και μέσα από αυτή τη διαδικασία μου ήρθε και η τελική έμπνευση.
Αφιερωμένο λοιπόν στον Connor, το Δημήτρη, το Νίκο, την Έλενα, τη Μαρία, την Εύα, τη Chrysi, τον άλλο το Νίκο τον Ζογκ, το Στέφανο, το Βασίλη, την Penny, τον Αλέξη, το Μίχα, το Διονύση, τον άλλο τον Κώστα με το μπουζούκι, το Γιώργο και τον Αστακό!
Τα απορρυπαντικά αλλάξανε τις μυρωδιές των σπιτιών μας
Για πάντα
Και οι δίσκοι μας φθηνά σιντί
Ηλεκτρικά πλυντήρια και εξατμίσεις
Να μπουκώνουνε τα σπλάχνα μας αηδία Υποδούλωση, μοναξιά και ξεφτίλα Πολύ ξεφτίλα ρε αδερφάκι μου Όσο δεν πάει παρά πέρα Κι όμως πάει Μέχρι εκεί πέρα που δεν φαντάζεσαι
Τη μαύρη τύχη βλαστημήσαμε
Και μείναμε μόνοι και λίγοι
Τα τρύπια χέρια μας καλύψαμε
Με οργή και πόνο που θερίζει
Δρόμο διαβήκαμε αδιάβατο
Μα βγήκαμε στην άλλη όχθη
Με άδεια φύγαμε απ το θάνατο
Μ αυλάκια στο σώμα μα στη σκέψη κόψη (κόχη)
Στο μάτι τρέλα και τα δόντια σφιχτά
Να συγκρατούνε το μεγάλο πάθος
Χωρίς ελπίδες, σκοτωμένη χαρά
Δε μας χωρούσε πια ο (κανένας) τάφος
(ρεφρέν)
Καίνε κάστρα και βροντάνε
Οι νεκροί σαν προχωράνε
Σπάνε, κόβουν, βάζουν φωτιά
Και το θάνατο νικάνε
Τη μαύρη τύχη βλαστημήσαμε
Και μείναμε μόνοι και λίγοι
Τα τρύπια χέρια μας καλύψαμε
Με οργή και πόνο που θερίζει
Είδαμε έργα που παιχτήκαν ξανά και
Κανέναν να μη θέλει να τα σταματήσει
Τον κόσμο όλο να τον κάνουν μια χαψιά
Μες τον τρόμο καινό, να μη γουστάρει να ζήσει
(ρεφρέν)
Κι έτσι ράγισαν οι τάφοι
Πριν την τελευταία πράξη
Και τα μαύρα τους φοράνε
Να χαλάσουνε την τάξη
Καίνε κάστρα και βροντάνε
Οι νεκροί σαν προχωράνε
Σπάνε, κόβουν, βάζουν φωτιά
Και το θάνατο νικάνε
τελικά
Είμαστε φυλακισμένοι στις μεγαλουπόλεις
Είμαστε φυλακισμένοι στις καθημερινότητες
Στις συνήθειες
Στους εαυτούς μας τους ίδιους
Και ο ουρανός μοιάζει με βράχο
Βράχο βαρύ πάνω στα στήθη μας Και όλο σπρώχνουμε για μιαν ανάσα Με βία και λαχτάρα Για τα λίγα που μας απέμειναν Τη λήθη και το θάνατο Ή την αθάνατη ελευθερία