Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2022

Σχεδόν 50 χρόνια

 



Και μου λες, τα πενήντα κοντεύεις και δεν κουράστηκες ακόμα;
Ναι, το σώμα άρχισε να κουράζεται, μα η σκέψη μου παραμένει τόσο νέα, πιο νέα κι από τότε που με είδες για πρώτη φορά να παίζω στο σταθμό του τρένου στο Μοναστηράκι και ήταν 1992 και με κοιτούσες επίμονα στα μάτια και ύστερα ξαπλωμένοι στα θρανία, ο ενας πανω στον αλλον για να ζεσταθουμε, κάναμε όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο ενώ με φιλούσες, σ εκείνες τις αίθουσες από τα σχολεία που είχαμε υπό κατάληψη, για να διώξουμε κάποιον Αρσένη.
Και μετά για λίγο χαθήκαμε, για να βρεθούμε ξανά στην κορύφωση του κύκλου αυτού, ο οποίος έκλεισε το 1995 στο Πολυτεχνείο, με την άγρια κρατική καταστολή και τις συλλήψεις.
Από τότε είχα να σε δω και δεν πίστευα στα μάτια μου, καθώς άλλον άνθρωπο περίμενα να δω. Ήσουν εσύ αλλά με άλλη στολή και πρόσωπο, κρατώντας σε απόσταση την εποχή εκείνη, στην προσπάθειά σου να την απωθήσεις, για κάποιους λόγους που ποτέ δεν μου εξομολογήθηκες.
Από την πλευρά μου στα είπα όλα αλλά κάπου στη μέση δεν ήθελες να ακούσεις παρακάτω, δεν ήθελες να ξέρεις αλλά σίγουρα τουλάχιστο ξέρεις πως ήμουν αυτός, ο ίδιος που γνώρισες τότε, λίγο πιο γερασμένος και ενώ εσύ ήσουν περαστική, για μένα ήταν, είναι και θα είναι μια ολόκληρη ζωή, η δική μου ζωή, ολόκληρη μια διαμαρτυρία, τα όχι μου, ο δικός μου αγώνας στους δρόμους μετά μουσικής, ισορροπώντας σε μια τεντωμένη σκουριασμένη χορδή, έτοιμη να σπάσει.
Όσο κι αν το ήθελα, δεν θα τολμούσα να σου απλώσω το χέρι ξανά... γιατί έτσι, δυστυχώς, έχουν τα πράγματα και η χορδή μου έχει και ρεύμα ηλεκτρικό, που με χτυπάει που και που, ανάλογα με τις συνθήκες τις... καιρικές και των ανθρώπων τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις.
Απλά, δεν έγινα η νύκτα μέρα, γιατί δεν θα ήθελα ποτέ με φως να σε τυφλώσω. Αυτή είναι άλλωστε η "δουλειά" της εξουσίας, του κράτους και της βίας.
Αντίο λοιπόν και να προσέχεις τον εαυτό σου εκεί που τον έχεις κλεισμένο και τον φυλάνε επιμελώς οι φύλακες που διάλεξες κι αποτελούν τον κύκλο της καινούριας σου ζωής, ενώ παράλληλα την παλιά σου περιθαλπτουν όπως αυτοί ξέρουν, φροντίζοντας το πτώμα της ώστε να αποτελεί αυτό που μας επέβαλαν ως ευτυχία, επιτυχία και όνειρο...
Μα ακόμα κι έτσι σ'αγαπώ 🖤
Photo by Panos Varnavas 



Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2020

Δρ Βλαδίμηρος - 2021 η Νέα εποχή

Δρ Βλαδίμηρος - Κάθε νύχτα

 

Ένα τραγούδι για να βγαίνουμε από τις σκοτεινιές μας.
Μουσική, στίχοι δικοί μου και ηχογράφηση στην κρεβατοκάμαρα. Το μοντάζ είναι από ταινίες του Andrei Tarkovski και φυσικά το αποτέλεσμά του δεν προορίζεται προς
εμπορική χρήση.
 
Στίχοι:
 
Καλπάζει η νύχτα κι αγρυπνάς
Ζαλίζεσαι μα δεν ξεχνάς
Δεν ησυχάζει το μυαλό
Σε κυνηγάει το κακό
Κάθε νύχτα χάνεσαι
Για να μην αισθάνεσαι
Τον πόνο αυτό
Τόσο φρικτό
στα στήθια μέσα
Πληγώθηκες και δε μπορείς
Τα σφάλματα να συγχωρείς
Χωρίς αγάπη στην καρδιά
Μονάχα ο θάνατος νικά
Κι όλη νύχτα χάνεσαι
Κόβεσαι και ράβεσαι
Νιώθεις δεν αισθάνεσαι
Κι απ’ τον πόνο πιάνεσαι
Να κρατηθείς
Μα δε μπορείς
κι ας είσαι χώμα
Καμμένα δέντρα σε βροχή
Μέσα στη σκέψη σου βουβοί
Οι άνθρωποι που ξέχασες
Σ’ αγάπησαν, τους έχασες
Μα ότι και να κάνεις
Το θεριό δεν θα ξεκάνεις
Αν στο βάθος του γκρεμού δεν ρίξεις φως
βαθειά να ψάξεις
Όλες τις αιτίες
Που γεννήσαν τραγωδίες
Τον αντίπαλό σου μαύρο εαυτό
να αγκαλιάσεις
Φίλος σου να γίνει
Κι ότι παίρνει να σου δίνει
Κάθε πράξη σου να γίνει οδηγός
μέσα στα χιόνια
Κι όταν τον φροντίσεις
Σίγουρα θα τον κερδίσεις
Τότε θα ‘ναι κι η σειρά σου τη ζωή
να αγαπήσεις
 
Download Free:  
25 Δεκεμβρίου 2020 D.I.Y


Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

Ντίτζιταλ


Όλες οι καθημερινές μας εφαρμογές
Έγιναν χάρτες κόκκων ψηφιοποίησης
Τα χέρια μας ρομπότ
Οι καρδιές ατσάλι
Τρισδιάστατοι εκτυπωτές τυπώνουν όνειρα
Το γυαλί σου παίζει επανάσταση
Κάτι παρ' ολίγο να σκεφτείς
Μετά έπεσαν τα χιόνια
Ασπρόμαυρα
Πότε πολύχρωμα
Μα χιόνια
Πάγωσε το αίμα σου στις φλέβες
Παραφλούτ
Η επιστήμη κάνει θαύματα
Η επιστήμη κάνει τέρατα
Ο Μεσσίας σου θα είναι αριθμός
Θα τον μετράς και θα ολοκληρώνεις
Πάνω σε τόνους πληροφορικής θα μυρίζεις την άνοιξη
Ο Έρωτας κι αυτός
Κλεισμένος σε γυαλί
Αλεξίσφαιρο
Σου χαμογελάει μα δεν έρχεται
Ώσπου να σου πέσει η μπαταρία
Μέχρι να σου χυθούνε τα μυαλά στο πληκτρολόγιο

Υσήχασε
Εσένα θα σε σώσουν πια θεοί αληθινοί...
 
 
...

Οποία ματαιοδοξία...


Γιατί να έχω μια ζωή
και να μ' αρέσουν τόσα;
Τόσες ζωές να θέλω να γνωρίσω
Να τις κάμω
Να τις νιώσω
Μα, να κινδυνεύω όμως τόσο να μη ζήσω ούτε μία;
Καμία;
Λάθος!
Κάτι θα είναι και αυτή
Η άγνωστη
Η ξένη
Μα δεν θα έχω υποδυθεί
Την τάδε
Τον αυτό
Τον παρά άλλο ρόλο
Ενδύματα κοινωνικά δεν θα προλάβαινα καν δα
Γιατί ο χρόνος δεν μου είναι αρκετός
Μα τι αρρώστια κι αυτή;
Τόσα να μου αρέσουν
Και να μη μπορώ
Σ' ένα ν' αφοσιωθώ
τα μούτρα μου να φάω
Με πάθος μέσα να ριχτω
Και με μανία να καω και ίσως να διαπρεψω
Να το εκτιναξω σε επίπεδα τρέλα
Ν' αγγίξω το αριστούργημα!
Μα πώς;
Που όσο γράφω την ταχύτητα στα δάχτυλα μου χάνω
Και πολεμούν να παίξουνε τις μελωδίες σουρνοντας
Σαν τη σκέψη ν' αποδώσουν
Που τώρα ρέει πιότερη
Στην ταστιέρα χάνονται
Κι η μουσική αργότερη
Φαντάζει δυσκολότερη...
Και όταν ξανά το θέατρο θα πιάσω από την άλλη
Να δεις που η μουσική μου χάνει πάλι
Και η σκέψη η ποιητική εξασθενεί θαμπάζοντας
Και η φωνή κομπαζοντας
τις νότες δεν τις πιάνει...
Και τότε θα ρθει η στιγμή
που τη ζωή ενός μέθυσου θα εύχομαι να ζήσω
Και να μην έχω καν παιδια
Αγάπη - οικογένεια
Και έτσι να μπορούσα απλά
Να αυτοκαταστρεφομουνα
Στης ταβέρνας τη γωνιά
Μ ένα τετράδιο αγκαλιά
Να πίνω και να γράφω
Καμιά απολογία - ενοχή καμιά
Να σας φτύνω κατάμουτρα
Όλη την κοινωνία
Για την ανυπαρξία σας
Για την υποκρισία σας
Για την υπέρτατη ξεφτίλα σας: την δουλοπρέπεια σας
Και να γινομουν τόσο λιώμα
Ώστε να ξερναγα παντού
Εκεί που όλοι σας στα τέσσερα
Γλύφετε του αφέντη σας
τα εμετα παπούτσια...
Μα ούτε αυτά είν' αρκετά κι ύστερα να πεθάνω
Θέλω να ζήσω ειρηνικά με μια γυναίκα που αγαπώ
Μαζί και τα παιδιά μας
Μου αρέσει η γαλήνη και η φύση
Μου αρέσει η μεγαλούπολη και η απόλυτη καταστροφή
Αποστρεφομαι τη βία
Ερωτοτροπω με τη βία
Άλλωστε τι θα 'τανε η ερμη η ειρήνη
Αν δεν είχε βράσει του πολέμου το καμίνι;
Και είναι μόνο η ζωή μου τόσες αντιθέσεις
Πόσοι ρόλοι που πολύ θα ήθελα να παίξω
Σαν τρελός
Πόσες ζωές που ποθώ να ενδυθώ:
Ψαράς σε ακριτικό νησί, εξερευνητής επιστήμονας στη NASA, μουσικός, περιπτεράς, ανθρωπολόγος, βιολόγος, γεωλόγος, κοινωνιολόγος, αρχαιολόγος, ποιητής, λογοτέχνης, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος, γελοιογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, θυρωρός στην Κυψέλη της δεκαετίας του 60', ιδιοκτήτης μπουάτ με μουσική και θεατρική σκηνή, ρεμπέτης συνθέτης του 40' και αντάρτης του ΕΛΑΣ. Να ζούσα μια ζωή χωρίς ναρκωτικά και ουσίες γενικότερα. Ή να ζούσα μια ζωή τίγκα στη ντρογκα και τις σαρκικές απολαύσεις. Να γυρνούσα τον κόσμο σε ένα τροχόσπιτο και τρελή παρέα κάνοντας ληστείες. Να ανακάλυπτα το φάρμακο για όλους τους εθισμούς. Να ζούσα σαν Ινδιάνος στο Περού, φτιάχνοντας φλογέρες από μπαμπού και μασώντας φύλλα κόκας...
Να έκανα μια ήρεμη οικογενειακή ζωή ως πάστορας στην Καλιφόρνια, ως άστεγος στις Ινδίες. Να γινόμουν ροκ σταρ σε όλον τον πλανήτη και ξαφνικά να το γύριζα στο στίχο καλώντας τους νέους σε ένοπλο αγώνα.
Και μια ζωή για να ζούσα ήρεμα με τους φίλους μου και μια τεράστια οικογένεια σε μια κοινότητα στην φύση.ασχολούμενος με την καλλιέργεια της γης μας, τα ζώαμ την ψυχική και σωματική μας υγεία, τις σχέσεις μας με τους εαυτούς μας και τους άλλου; και όλα αυτά με μια υπέρτατη αξία, έναν σκοπό, την μουσική αλλά και την ψυχαγωγία γενικότερα - καλλιέργεια γενικότερα!
Ε, να μην ζούσα και μια ζωή ως πάμπλουτος κληρονόμος κάποιου Κροίσου επιχειρηματία και τραπεζίτη, δημιουργώντας έναν επίγειο παράδεισο, αυτόνομο ενεργειακά, σε κάποιο τροπικό μέρος του πλανήτη, με καταπληκτικά - έυφορα δάση και παραλίες, χωρίς χειμώνα, όπου εκεί θα μπορούσαν να ζήσουν δωρεάν, χωρίς χρήματα μακρυά από την λογική του κέρδους και τον ανταγωνισμό, ειρηνικά, Άνθρωποι από όλο τον πλανήτη απροστάτευτοι, όπου δεν βρίσκονται κάτω από την σκέπη καμίας θρησκείας, επίσης αντιτίθενται στον τρόπο ζωής της κατανάλωσης και της σκλαβιάς που προτίνει η καπιταλιστική βαρβαρότητα και που είναι στην ουσία αποκλεισμένοι και κυνηγημένοι από ανατολή ως δύση, για τις ελεύθερες πεποιθήσεις τους και την άρνησή τους να ενταχθούν σε κάθε υπάρχον σύστημα ή ακόμα και υποκουλτούρα, αφού στην ουσία είναι και αυτές παράγωγα του πρώτου (δηλαδή του συστήματος). Θα έκανα σκοπό της ζωής μου λοιπόν να δημιουργούσα μια νησίδα ελευθερίας σε αυτόν τον καταπιεσμένο και δυστυχισμένο κόσμο μας, ο οποίος κυβερνάται εκβιαστικά και εγκληματικά από μαφιόζους, από άκρη σε άκρη του πλανήτη, που σκοπό τους έχουν να μας σκλαβώσουν ολοκληρωτικά, να μας ταπεινώσουν και να μας ξεφτιλίσουν για να μπορούν μέσα από την παγκόσμια απολυταρχία όπου θα μας έχουν επιβάλει, να παίζουν ανενόχλητοι και απερίσπαστα από τις κραυγές των ποντικομαζών, την αγαπημένη τους Μονόπολη.
Adult Games XXX
Y.Γ
Πάντως τελικά και δυστυχώς και απ ότι δείχνουν τα πράματα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα γίνω βοσκός...
παίζοντας τη φλογέρα μου
Άγια να λάμψει η μέρα μου...



...
Το όνομα της φωτογραφίας "άγρια παπαρούνα", την τράβηξα πριν από μερικές μέρες στον Άσσο.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018

Free Download - New album "What else, what for"


Αυτό το άλμπουμ είναι ένα πραγματικό ψυχογράφημα των τελευταίων 2 μου χρόνων στη Γερμανία.
Το έχω ήδη δημοσιεύσει για δωρεάν κατέβασμα, αλλά εδώ θα το δώσω συνεχόμενο σε ένα αρχείο, όχι δηλαδή τα κομμάτια ξεχωριστά. Όπως θέλω να ακούγεται δηλαδή, με αυτή τη σειρά.
Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ:
http://www.mediafire.com/…/Dr_Vlad_-_What_else_what_fo…/file
Ζητώ συγνώμη για την φτωχή παραγωγή, αλλά αυτά τα μέσα διαθέτω. Τα καλά μέσα προφανώς θα τα διαθέτουν οι περισσότερο ταλαντούχοι από εμένα.
Κουτσά - στραβά λοιπόν, απολαύστε το!


Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Τα αγγλόφωνα κομμάτια της "απουσίας" μου

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα μου και τον τραγικό χωρισμό μου, ξεκίνησα να γράφω κομμάτια, πολλά από αυτά τα εξέδωσα αργότερα στο φασιστογιουτιούμπ (έτσι κατάντησε δυστυχώς, η νέα ΕΜΙ τείνει να γίνει).
Δεν ήταν δυνατόν να πιάσω κιθάρα τον πρώτο χρόνο, για ευνόητους λόγους...
 Εδώ λοιπόν θα παραθέσω αυτά τα τελευταία κομμάτια στην ντέμο έκδοσή τους ξεκινώντας από το:



Και ακολουθώντας με τα υπόλοιπα. Επίσης μπορείτε να βρείτε συνδέσμους για δωρεάν κατέβασμα κάτω από κάθε κομμάτι στο γιουτιούμπ.










Καλή σας ακρόαση, ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη και τα καλύτερα έπονται!


...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Επιστροφές και αποφάσεις

 Μετά από μια αρκετά μεγάλη για εμένα αποχή, δύο περίπου χρόνων από τη μουσική σκηνή, λόγω του θανάτου του πατέρα μου, προσωπικών προβλημάτων και θεμάτων υγείας και ύστερα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα ίασης και αυτοσυγκρότησης - αυτοσυγκράτησης, επέστρεψα επιτέλους δυναμικά.
"Ο Έρωτας θα μας τσακίσει και θα μας κάνει αληθινούς" τραγουδούσε αυτή η Αθάνατη ψυχή κι εγώ "σακάτης και τυφλός" τη φωνή του ακολουθούσα, σαν της Αριάδνης τον μίτο για να με βγάλει από τον Λαβύρινθο του πόνου, της κατάθλιψης, της άρνησης, της παραίτησης και της εγκατάλειψης.
Οι νύχτες του πόνου ατελείωτες και στο στόμα η πίκρα, στο κεφάλι μέσα το σκοτάδι και φουρτούνα μεγάλη, θρήνος, οργή, απόγνωση και ματαιότης. Τα πάντα αβάσταχτα και το φάρμακο για κάθε πόνο και πάλι στο προσκήνιο, βάλσαμο και γαλήνη. Και μετά από τόσα χρόνια διακοπής, άντε ξανά - μανά και αλκοόλ πολύ. Ότι είχα κτίσει με κόπο στην ξενιτιά ύστερα από τόσα χρόνια σκληρής προσπάθειας, στερήσεων, εργασίας και σε πολλές περιπτώσεις αυτοθυσίας, έπεσαν σαν χάρτινος πύργος, με το φύσημα του πιο φρικτού μα μίζερου, υπόκωφου κι ατροφικού αέρα.
 Όμως πολύ γρήγορα, ευτυχώς και λόγω εκπαίδευσης, κατανόησα το τι μου συμβαίνει και αποφάσισα δίχως δεύτερη σκέψη ότι πρέπει να κάνω κάτι και ότι από κάπου θα έπρεπε να ξεκινήσω. Έτσι ξεκίνησα με το πρωτεύον και πιο πονεμένο κομμάτι της ζωής μου, δηλαδή με την υγεία μου, ψυχική και σωματική. Κατευθείαν τότε λοιπόν, απευθύνθηκα στους ειδικούς και ξεκίνησα ένα πρόγραμμα ψυχικής και σωματικής αποκατάστασης, με τη βοήθεια ψυχολόγου, γενικού παθολόγου, κοινωνικού λειτουργού και ψυχίατρου. Έκοψα όλες τις ουσίες και συγκεκριμένα έκανα να πιω έστω και μια σταγόνα αλκοόλ για οκτώ ολόκληρους μήνες. Παράλληλα με τη θεραπεία μου, ξεκίνησα πάλι και με τη μουσική ενασχόληση, στην αρχή απλά μελετώντας ξανά και γράφοντας κομμάτια μόνος μου στο σπίτι, έπειτα βγήκα επιτέλους ξανά και στο δρόμο και ξεκίνησα να εργάζομαι επίσης και ένα καινούριο αγγλόφωνο μουσικό σχήμα, ενώ παράλληλα δουλεύω και τα ελληνόφωνα κομμάτια μου, με σκοπό την παραγωγή και εκτέλεσή τους κατά την επιστροφή μου στα "πάτρια" εδάφη.
Μέχρι τότε, φρόντισα να βρω και μια επίσημη εργασία πάνω στο επάγγελμά μου πλέον, δηλαδή αυτό του μουσικού: μια φορά την εβδομάδα οργανώνω και διευθύνω μια μουσική σκηνή, εδώ, στο Κόννεβιτς της Λειψίας, στην ανατολική Γερμανία, σε μια παμπ που φτιάχνει και φαγητό. "Open Stage - Jam Session" όπου σημαίνει ότι έχω έτοιμη τη σκηνή, με τα βασικά μουσικά όργανα και μηχανήματα ήχου (μια ηλεκτρική κιθάρα και μια ακουστική, ένα μπάσο, ένα ηλεκτρικό πιάνο, τύμπανα, έναν ενισχυτή μπάσου, δύο ηλεκτρικής κιθάρας, δύο για ακουστικά όργανα, δύο μικρόφωνα, σύστημα ΡΑ κονσόλα/ενίσχυση/ηχεία και έναν βίντεο προτζέκτορα) και προετοιμασμένο πρόγραμμα που έχει ως εξής:
Η πρώτη ενότητα - ώρα είναι χωρισμένη σε τέσσερα εικοσάλεπτα, στα οποία κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να παρουσιάσει ένα κομμάτι της δουλειάς του, ώστε να υπάρχει ένας ακόμα ελεύθερος χώρος προώθησης ανεξάρτητων μουσικών, ποιητών, ακόμα και ηθοποιών, ενώ κάθε πρόταση μορφής τέχνης η οποία είναι εφικτή και φιλική στον περιβάλλοντα χώρο είναι ευπρόσδεκτη - καλοδεχούμενη.
Στην δεύτερη ενότητα, η οποία κρατάει και για τρεις ώρες το λιγότερο, ακολουθεί η συνεδρία των μουσικών, όπου ανάλογα με την μουσική θεματική της βραδιάς (μπλουζ ή ροκ ή προγκρέσιβ ή μπάλκαν ή οριεντάλ ή παραδοσιακά και πάει λέγοντας), φέρνουν και τα όργανά τους μαζί, ώστε να δημιουργήσουμε όλοι μαζί επί σκηνής, υπό κάποιες προϋποθέσεις οι οποίες είναι ήδη σε όλους γνωστοποιημένες, όπως για παράδειγμα ο ρυθμός και η ακολουθία των συγχορδιών και έπειτα ύστερα από συνεννόηση εναλλασσόμαστε στα όργανα και αλλάζουμε τους ρυθμούς και τις τάσεις, κάνουμε παύσεις για αυτό οργάνωση και άντε ξανά μανά!
Μετά λοιπόν και από αυτή τη συνεδρία όπου είμαι υπεύθυνος για τη ροή και την πραγμάτωσή της, κάνουμε μια μικρή παύση και αναλαμβάνω ρόλο DJ, παίζοντας μουσική ανάλογη με αυτή που είχαμε καταπιαστεί νωρίτερα, οπότε τελειώνουμε τη βραδιά με ένα μίνι πάρτι, όσο τραβήξει, κάποιες φορές ίσως και λάρτζ...



Για όσους - όσες θέλουν να επισκεπτούν τη σελίδα:
https://www.facebook.com/willsonsopenstagejamsession/

Αυτά λοιπόν για την ώρα και προχωράμε, με καινούριους μουσικούς και συνεργασίες και όπου μας βγάλει, όχι το κύμα αλλά οι κόποι μας!

Θα τελειώσω το γραπτό με ένα από τα τελευταία μου ελληνικά τραγούδια:



Επίσης το μπλογκ θα υποστεί αναβάθμισης...
Χαιρετώ λοιπόν για την ώρα και καλή αντάμωση!


Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Ο Χρόνος έπεσε


Ο Χρόνος έπεσε
Παντού
Αφήνοντας ένα μαύρο σύννεφο επάνω μας
Και μας έκανε κατάμαυρους 
Και κατάκοπους 
Άπαντες
Ανυποψίαστους κακοποιούς
Στην ουσία εν αγνοία μας
Ενισχύοντας την κρυφή μας επιθυμία για τον θάνατό του
Υποσυνείδητα

Ο Χρόνος σκόνταψε
Και η γη τραντάχτηκε
Μαζί της και το σύννεφο
Που ανακατεύτηκε παντού
Προσβάλλοντας και τις πιο απόμακρες και σκοτεινές γωνιές
Ολόγυρα και βαθειά μέσα
Στους ανθρώπους
Στα ζώα
Ακόμα και στα άψυχα αντικείμενα
Που ξαφνικά απέκτησαν συνείδηση
Και ενώθηκαν με τις σκέψεις των ανθρώπων
Δημιουργώντας μία - κάποιου είδους - συλλογική αντίληψη
Πραγματικότητα
Αλλά κάτω από το νόμο του ανθρώπου και της φύσης
Ακόμη και των αψύχων συνειδήσεως
Και όχι του εχθρού των
Του Χρόνου

Και ο Χρόνος εσταμάτησε
Με τη βοήθεια όλων των παλαβών και λογικών που πίστεψαν στο θαύμα
Που έθρεψαν το θαύμα
Ενέπνευσαν το θαύμα
Και εργάστηκαν σκληρά για το θαύμα
Γιατί θαύμα από μόνο του δεν γίνεται
Και επικράτησε για λίγο η γαλήνη
Αυτή που μοιάζει αιώνια
Η γαλήνη

Μα ο Χρόνος σηκώθηκε και πάλι
Και ετούτη τη φορά θα ήθελε να τρέξει
Σέρνει μαζί του τους δειλούς
Που στο θαύμα δεν είχανε πιστέψει
Και θέλουνε τον κόσμο να τελειώσει
Γιατί χαρά δεν είχανε καμιά
Μόνο ρουτίνα και σκλαβιά
Και στο βάθος σιγουριά
Ασφάλεια και “λεβεντιά”
Κρυφά να ακονίζουν τα μαχαίρια
Να σε χτυπούν πισώπλατα
Όταν θελήσει ο Χρόνος
Μόνος
Ένας τρισάθλιος κλώνος
Κάποιας βλαβερής πραγματικότητας
Φθηνός απατεώνας
Εκτός τόπου και χρόνου
Και πραγμάτων
Και ζώων
Και ανθρώπων
Και ου το καθεξής
Μέχρι για πάντα να τελειώσουμε
Και όχι ο αληθινός
Ο τρυγητής ο Χρόνος

Και αυτός
Παρατηρώντας μας
Να παραμένει όρθιος
Για πάντα μόνος
Αγέραστος
Ο Χρόνος
Ενώ εμείς ελπίσαμε
Σε κάποιαν ανοησία
Σιωπηλός
Να συνεχίζει αδιάκοπα
Και να γυρνά γρανάζια
Απ΄ το λίπος λαδωμένα
Απ΄ τις γδαρμένες σάρκες μας
Τη μαύρη την απελπισία μας
Και το στανιό μας μέσα
Που θα πεθάνουμε άδικα
Πριν να σωθεί ο Χρόνος μας
Που δεν θα δώσει ρέστα
Ως τη σιωπή του σύμπαντος
Κι ακόμα παραπέρα
Μέχρι να σβήσει η μέρα
Ώσπου να σβήσει η νύχτα
Και να γίνουν όλα μια τελεία
Μέσα σε κοιλιά εντόμου
Που έξω από το Χρόνο ταξιδεύει
Για παράλληλα σύμπαντα

Λειψία, 22 Νοέμβρη 2016

Τη φωτογραφία την ψάρεψα από C. Nzingha Smit